We zijn eindelijk op weg!

Stressen voor vertrek
Voordat we anker op gaan is het voor het eerst sinds lange tijd stressen. We zijn meer dan een jaar in de Cariben en in die tijd maakten we veel vrienden. De laatste drie voorbereidingsdagen hebben we vooral veel mensen aan boord voor lunch en avondeten en zijn we druk met afscheidsbezoekjes en een afscheidsborrel aan de dok. Afscheid nemen is onverbrekelijk verbonden met wereldzeilen maar gelukkig is het afscheid niet altijd definitief. Goede vriendschappen zijn tijdens de reis blijven bestaan, ook al zit er een oceaan of twee tussen.
Net IJsselmeerzeilen
Als we op de motor zijn weggevaren uit English Harbour in Antigua, zetten we zeil en sukkelen met een lauwe wind in de rug naar het westen. Het weer is rustig, de zon schijnt en we luisteren naar Bob Marley. Na een heerlijke eerste dag is de zee twee dagen onrustig en hobbelig. We slapen minder goed en kunnen niet uitgebreid koken. Katia wordt zeeziek en zit met een bekertje water bij de reling. Maar na deze twee dagen is het afgelopen met de wind en hebben we niet meer dan windkracht 3 – 4.We zien hoe de golven kleiner worden totdat het net zo heerlijk is als IJsselmeerzeilen op een rustige zomerdag. We genieten van het niets doen, boekjes lezen,series kijken en na een dag of vijf zijn we in een ritme van de oceaan waarin de dagen naadloos in elkaar overvloeien.Haaien en Tonijnen aan de haak
Nadat we de verse vleeswaren in de koelkast hebben opgegeten gaan we op dag vijf vissen nabij Colombia. Na de overbeviste Caribische wateren, waar ons aas bijna altijd zonder succes achter de boot sleepte, is het wennen. Een paar uur nadat we de vislijn uitzetten zien we hoe een vin door het water snijdt. Het is de vin van een haai die achter de boot  zwemt en achter ons aas aanzit.Op een gegeven moment slaat het beest toe en springt met het aas uit het water. De lijn begit te ratelen en we zien de witte buik als het dier uit het water springt.

Mako haai aan de haak
Het lijkt op een Mako Haai. Gelukkig slaat hij niet aan de haak en smaakt het rubber hem niet goed dus hij verdwijnt snel. De dagen daarna vecht ik uren met twee joekels van tonijnen van ik schat 40 en 80 kg, die elke keer na een uur/ anderhalf zwoegen vlakbij de boot losschieten. Misschien maar goed ook, want hoewel we graag vis zouten is 80 kilo wat te veel.

Carnaval en Kuna indianen
We hoorden van onze agent dat als we aankomen het carnaval in Panama net begint. Dat willen we niet missen. En tijdens het wachten op onze transit hebben we een week waarin we naar de Sanblas eilanden zeilen; geisoleerde eilandjes waar de Kuna indianen wonen. Erg bijzonder. En daarna, als alles goed gaat tenminste, gaan we het Panama kanaal door en wacht ons de Pacific!
Mijn wacht zit er op, ik ga te kooi, tot volgende week!”
Hope zeilt met Carl Stahl Yachting tuigageDeze blog is verstuurd vanaf mijn Xtreme Districts Iridium Go